W pierwszym artykule zatytułowanym „Impuls i korekta” zaprezentowałem moją autorską metodę opartą na podstawach Teorii Fal Elliotta i kilku wybranych elementach Analizy Technicznej. W drugiej części, kontynuując ten temat, chciałbym się skupić na samych korektach i pokazać na kilku przykładach potencjalne miejsca na logiczne zajęcie pozycji, oczywiście w oparciu o założenia z pierwszej części.
Gradacja fal
Na początek należy wspomnieć w jaki sposób należy patrzeć na fale, bowiem od najmniejszego do największego interwału następuje ich gradacja, tzn. każda najmniejsza fala na najmniejszym interwale (np. Wykres 1 – mały impuls spadkowy na wykresie 30min.) jest tylko częścią jakiejś większej fali wyższego rzędu (Wykres 2 – większej fali spadkowej), a to oznacza, że np. pełny impuls wyrysowany na interwale 5 min. może być dopiero falą 1 tworzącego się większego impulsu na interwale 30.min itd., albo sekwencja abc okazuje się dopiero bardziej rozbudowaną falą A.
Innymi słowy, każda utworzona fala jest tylko częścią większej struktury, tworzącej się na bieżąco od początku notowań danego waloru czy indeksu. Dlatego stosuje się gradacje fal od tych najmniejszych, do coraz większych, wyższego rzędu w miarę jak zwiększamy interwał. Z tego też powodu, opisując, czy analizując jakikolwiek wykres powinno się na niego patrzeć przynajmniej z dwóch perspektyw. Ja na swoje potrzeby na co dzień używam interwału 30 min. i dziennego, czasem tylko posiłkując się dodatkowo skalą tygodniową dla szerszego spojrzenia oraz 5 min. do wybrania „idealnego” w mojej opinii wejścia, zajęcia już samej pozycji.
Wykres 1. EURPLN, interwał 30 minutowy.
Wykres 2. EURPLN, interwał 30 minutowy.
Rodzaje korekt na których można zbudować strategię zajęcia pozycji
Teraz chciałbym pokazać czytelne rodzaje korekt, jakie występują najczęściej oraz sposoby ich interpretacji. Aby skutecznie inwestować i zajmować pozycje wg reguły "Impuls i korekta", po zidentyfikowaniu potencjalnego impulsu należy prawidłowo zinterpretować jego korektę. Nie jest to łatwe zadanie i wymaga sporego doświadczenia. Jest tak, ponieważ istnieje cała gama typów korekt, a często zdarza się tak, że ruchu korekcyjnego nie da się w ogóle logicznie rozpisać, dlatego skupimy się na tych, które występują dosyć często i można na nich zbudować setup na wejście. Resztą nie ma sobie co zaprzątać głowy, wtedy po prostu pozostajemy poza rynkiem.
Wchodzimy tylko wtedy, gdy mamy czytelny układ!
Wykres 3. Prosta korekta abc z zasięgiem do 4 podfali impulsu.
Na Wykresie 3 najprostsza korekta abc, gdzie po impulsie struktura korygująca schodzi do okolic dołka 4 podfali.
Wykres 4. Korekta rozbudowana abc.
Na Wykresie 4 bardziej złożona płaska abc, jako podwójny zygzak, schodząca również w okolice dołka 4 podfali.
Wykres 5. Układ korekcyjny z uformowaną formacją RGR.
Na Wykresie 5 ciekawy układ korygujący, pokazujący jak powstają formacje RGR. Tam gdzie kończy się fala A, można pomyśleć, że to cała korekta, bo składa się ona już z mniejszego układu abc, jednak struktura rozbudowuje się i znosi impuls w dużo większym stopniu. Mamy dokończenie budowy prawego ramienia, wybicie linii szyi, ruch powrotny do wybitej linii i realizację zasięgu.
Wykres 6. Korekta przebiegająca w kanale.
Na Wykresie 6 korekta przebiegająca w kanale spadkowym, a wybicie górnego ograniczenia może być sygnałem K z SL na ostatnim lokalnym dołku.
Wykres 7. Korekta przybierająca kształt trójkąta.
Na Wykresie 7 korekta układa się w kształt trójkąta, coraz mniejsza oscylacja fal zwiastuje moment wybicia, który może być dobrym miejscem na zajęcie pozycji z SL na ostatnim lokalnym dołku.
Wykres 8. Korekta rozbudowana z falą C jako TUK - Trójkąt Ukośny Kończący.
Wykresie 8 to przykład bardziej złożonej struktury ABC, w której fala C to Trójkąt Ukośny Kończący tzw. TUK, tu również wybicie to dobry moment na zajęcie pozycji z małym SL.
Wykres 9. Korekta z wydłużoną falą C.
Tu przykład bardzo głębokiej korekty, która znosi impuls w większości (a w szczególnych przypadkach nawet w 100% - tak powstają formacje podwójnego dna lub szczytu). Układ takich korekt to albo 5-3-5, czyli A i C to impulsy, albo układ 3-3-5, gdzie A i B to trójki , a po nich wydłużona C jako impuls. Jeśli uda się ładnie rozpisać impuls fali C i dodatkowo powstają dywergencje na mniejszych interwałach, to można zająć pozycję z maleńkim SL, wystarczy trochę niżej niż podstawa impulsu, ponieważ niższe zejście zaneguje układ.
Wszystkie powyższe przykłady to struktury występujące dosyć często na wszystkich interwałach, oczywiście na większych budują się one odpowiednio długo. Dla każdego coś dobrego, może z nich korzystać każdy, zarówno grający DT jak i gracze długoterminowi. Jeśli uda się zając pozycję we wskazanych miejscach, a struktura okaże się prawdziwa, to należy pamiętać, że wg Elliotta powinien nastąpić kolejny impuls, a to oznacza TP dużo powyżej szczytu fali 5 impulsu, na podstawie którego budowaliśmy setup na wejście, dodatkowa zaleta to bliskość logicznej obrony.
Przykłady zagrań
Tu chciałbym pokazać realne przykłady zagrań lub na większych interwałach gotowe formacje układające się w typy korekt zaprezentowanych powyżej.
Przykład 1: FW20
Wykres 10. FW20, interwał 30 minutowy.
Przykład impulsu na kontrakcie FW20 w układzie 30 min., gdzie fala 5 impulsu przybrała formę TUK. Najpierw zeszła mała abc (na Wykresie 10) do okolic 4 podfali i już tu można było zaryzykować wejście z małym SL, jednak zejście okazuje się bardziej złożone i po fali B następuje jeszcze fala C, jako impuls, dając ponownie okazję na wejście, dodatkowo mamy Over Balance OB., czyli równość fal A=C.
Wykres 11. FW20, interwał 30 minutowy.
Na Wykresie 11 widać co nastąpiło później, nasz impuls okazał się dopiero falą I większej struktury, a w tym przypadku dopiero druga próba zajęcia pozycji okazała się skuteczna, ale za to jak.
Przykład 2: USDPLN
Wykres 12. USDPLN, interwał 30 minutowy.
Wykres 12 to przykład pary #USDPLN na interwale 30 min. w którym powstała formacja RGR, a korekta ABC przybrała formę 5-3-5, czyli A i C to były impulsy. Tu po pierwszym zejściu w okolice 4 podfali nie było podstawy do zajęcia pozycji, ponieważ zejście poszło impulsem. To każe przypuszczać, że to nie koniec, bowiem w teorii Elliotta korekta nie powinna się kończyć na pojedynczym impulsie, więc czekamy dalej. Mamy małą B, dzięki której powstaje prawe ramię RGR-a i kolejne zejście na C impulsem.
Jest tu wiele sygnałów do zajęcia pozycji:
- OB A=C
- spełnienie zasięgu RGR-a
- struktura 5-3-5
- złapanie sprzedających w pułapkę tuż poniżej średnich 4 tyg.
Przykład 3: JSW
Wykres 13. JSW, interwał 30 minutowy.
Tu JSW w układzie 30 min. Podręcznikowy impuls z prostą abc idealnie do podstawy 4 podfali. Jeśli spojrzymy na to co się stało później w szerszej perspektywie, to okaże się, że nasz impuls był tylko falą A korekty wyższego rzędu (Wykres 13), ale to nie zmienia faktu, że można było zająć pozycję i sporo na niej zarobić.
Wykres 14. JSW, interwał 30 minutowy.
Przykład 4: KGHM
Na Wykresie 14 przykład korekty, która prawie w 100% znosi impuls. KGHM w układzie 30 min. Gdzie po stosunkowo małej A i B następuje wydłużona fala C w postaci impulsu.
Wykres 15. KGHM, interwał 30 minutowy.
Przykład 5: USDPLN na większym interwale
Na koniec przykład na większym interwale, to para #USDPLN (Wykres 15) w interwale dziennym.
Wykres 16. USDPLN, interwał dzienny.
Mamy ładny impuls, po którym następuje kolejny impuls, tym razem spadkowy do okolic 4 podfali, jako że poszło impulsem (potencjalna fala A), każe to przypuszczać, że to jeszcze nie koniec, więc należ poczekać aż struktura się rozbuduje. Po łatwej do zidentyfikowania fali B jako proste abc następuje dosyć chaotyczny ruch, który dopiero po coraz mniejszej amplitudzie można zidentyfikować i opisać jako TUK, którego z kolei wybicie górą daje sygnał K. Jak widać po czasie bardzo skuteczny sygnał.
Podstawy Teorii Fal Eliotta w połączeniu z klasyczną Analizą Techniczną mogą być skutecznym narzędziem w rękach konsekwentnego inwestora
Połączenie podstaw Teorii Fal Elliotta, czyli impulsowo/korekcyjnej natury ruchów wszystkich rynków z elementami klasycznej Analizy Technicznej, przydatnej, a według mnie niezbędnej do prawidłowej interpretacji samych ruchów korygujących, może być potężnym narzędziem do zarabiania pieniędzy na rynkach finansowych.
Oczywiście nie pokazałem wszystkich typów korekt, skupiłem się tylko na tych najczytelniejszych i występujących dosyć powszechnie. Układy te są jasne i proste w interpretacji. Szkoda czasu na łamanie sobie głowy i próby rozpisywania fal, które są nieczytelne, a czasem logiczne ich rozpisanie na daną chwilę w ogóle nie jest możliwe. W tym momencie należy sobie odpuścić dany instrument.
Ogromną zaletą tego sposobu jest jego uniwersalność, ponieważ nie ogranicza nas rama czasowa, oraz to, że możemy go stosować dla dowolnego instrumentu. Obojętnie czy to są akcje, kontrakty terminowe, pary walut, fundusze inwestycyjne, surowce itd. Każdy, nawet początkujący inwestor, jeśli otworzy dowolny wykres, na dowolnym interwale, będzie potrafił dostrzec impulsy i jakieś formy ruchów korekcyjnych. To w połączeniu z praktyką, doświadczeniem, konsekwencją w stosowaniu i CIERPLIWOŚCIĄ !!! zapewni sukces i pozwoli zarabiać w długim terminie.
Pokazane powyżej przykłady korekt może dostrzec na obserwowanych przez siebie instrumentach nawet początkujący inwestor i samemu, najpierw małym kapitałem próbować zajmować pozycje. Z czasem, gdy nabierze się doświadczenia to zapewniam was, że pewne układy (które po prostu się powtarzają) same będą się w głowie układać i możliwe będzie z dużym prawdopodobieństwem przewidzenie przebiegu korekty zanim ona jeszcze ostatecznie powstanie.
Konkludując, zarówno pierwszy artykuł mówiący o samej metodzie, założeniach i podstawach jej powstania, jaki i ten drugi, pokazujący praktyczne metody jej stosowania tworzą logiczny ciąg i obraz tego jak ja sam inwestuję i jak do tego po latach doszedłem. W tym wszystkim zabrakło jeszcze jednego, ostatniego, być może najważniejszego i chyba najtrudniejszego czynnika, mianowicie momentu wyjścia/zamknięcia pozycji, ale to temat na odrębny artykuł.
Przeczytaj też pierwszy artykuł z serii "Impuls i Korekta": „Impuls i korekta - początek” czyli praktyczne wykorzystanie elementów Teorii Fal Elliotta.
