W inwestowaniu, tak jak w każdej innej branży, jest cała rzesza dobrze zarabiających i świetnie radzących sobie osób. O większości z nich z pewnością nigdy nie usłyszymy, ale jest pewna grupa, która podjęła się zarządzania nie tylko swoimi pieniędzmi. Sprawdźmy jak sobie radzili najlepsi z najlepszych inwestorów zarządzający funduszami. Na tej podstawie ocenimy jakich średnich stóp zwrotu może oczekiwać doświadczony inwestor, w ciągu całej kariery inwestycyjnej. Przyjrzyjmy się sylwetkom 9 popularnych zarządzających funduszami inwestycyjnymi, którzy prowadzili portfele klientów przez dziesięciolecia.
John Neff – średnia roczna stopa zwrotu: 13,7%; 31 lat inwestowania (od 1964 r. do 1995 r.)
„Nie jest proste robić rzeczy niepopularne, ale właśnie w ten sposób masz szansę zarobić pieniądze. Kup akcje, które źle wyglądają dla przeciętnego inwestora i poczekaj aż zostanie rozpoznana ich prawdziwa wartość.”
John Neff prowadził fundusz Vanguard's Windsor między 1964 a 1995 rokiem. Przez 31 lat kariery aż 22 razy miał lepszą roczną stopę zwrotu niż indeks S&P 500. Jego styl inwestycyjny był połączeniem podejścia inwestowania w wartość z kontraiańskim. Kupował akcje firm niezależnie od ich wielkości, ale koniecznie z dobrej branży i z niskimi wartościami wskaźnika C/Z. Ulubioną taktyką było kupowanie akcji z popularnej branży zaraz po podaniu przez media złych wiadomości. Uważał też, że istotną częścią analizy spółki jest spotkanie się i porozmawianie z zarządem, lub chociażby dokładne sprawdzenie wskaźników fundamentalnych.
Osiągnął średnią roczną stopę zwrotu 13,7% w porównaniu do 10,06% dla S&P 500 w tamtym czasie (uwzględniając dywidendy). Pozornie wydaje się to niewiele lepszym osiągnięciem od inwestowania w indeks, ale w ciągu 31 lat jest to różnica na każdym zainwestowanym dolarze pomiędzy zyskiem 52,5 dolarów, a 18,5 dolara. Czyli na końcu prawie trzykrotnie więcej kapitału posiadał inwestor powierzający pieniądze jemu pod zarządzanie niż inwestor funduszu indeksowego.
John Templeton – średnia roczna stopa zwrotu: 13,8%; 50 lat inwestowania (od 1954 r. do 2004 r.)
„Jeśli chcesz mieć lepszy wynik od tłumu, musisz myśleć inaczej niż tłum”
Money Magazine nazwał Templetona „prawdopodobnie najlepszym analitykiem akcji dwudziestego wieku”. Był pionierem zdywersyfikowanych funduszy międzynarodowych. Swój styl inwestowania nazywał „polowaniem na okazje”. Badał spółki z całego świata, a nie tylko z USA i wyszukiwał tanie z dobrą perspektywą na przyszłość. Starał się kupować, gdy na rynku był okres silnego pesymizmu. Wybierał spółki zapomniane przez innych inwestorów. Podkreślał znaczenie analizy fundamentalnej i jej wyższość nad analizą techniczną.
Jego fundusz Templeton Growth osiągnął na przestrzeni 50 lat średnią roczną stopę zwrotu 13,8% podczas gdy indeks S&P 500 miał w tym czasie średnio co rok osiągać 11,1% stopę zwrotu uwzględniając dywidendy. Z każdego zainwestowanego dolara, po połowie wieku, generował 639,47 dolarów zysku. Dla porównania inwestycja w indeks dałaby w tym samym czasie 192,61 dolarów zysku.
Thomas Rowe Price, Jr. – średnia roczna stopa zwrotu: 15,4%; 40 lat inwestowania (od 1932 r. do 1972 r.)
„Nikt nie jest w stanie przewidzieć co będzie za trzy lata, nie mówiąc już o pięciu czy dziesięciu latach. Konkurencja, nowe wynalazki i inne rzeczy mogą zmienić sytuację spółki w ciągu dwunastu miesięcy”
Podobnie jak dziś mówimy o „akcjach Buffetta” tak w latach 50-tych i 60-tych XX wieku spółki, które kupił ten inwestor nazywane były „akcjami T.Rowe Price-a”. Jego styl inwestycyjny polegał na wyszukiwaniu akcji wzrostowych. Wybierał dobrze zarządzane firmy i badał ich stabilność finansową. Brał pod uwagę tylko te, które wykazywały duży potencjał wzrostu zysku i dywidendy. Inwestował tylko i wyłącznie na długi termin. Uważał, że kluczem skutecznego inwestowania są analiza fundamentalna, dyscyplina i konsekwentne stosowanie obranej strategii.
W ciągu 40 lat kariery, jego średnia roczna stopa zwrotu wyniosła 15,40%. W tym czasie indeks S&P 500 uwzględniając dywidendy średnio rocznie wykazywał wzrost o 12,40%
Ralph Wanger – średnia roczna stopa zwrotu: 16,3%; 26 lat inwestowania (od 1977 r. do 2003 r.)
„Inwestowanie w firmy, które będą korzystać z nowej technologii jest często mądrzejszą strategią niż inwestowanie w firmy, które wytwarzają tą technologię”
Wanger inwestował długoterminowo głównie w małe firmy, w dobrej sytuacji finansowej i dobrze zarządzane. Według niego lepiej jest kupić kilka mniejszych firm niż jedną dużą. Spółka musi prowadzić łatwy do zrozumienia biznes, a jej strategia powinna opierać się na czerpaniu korzyści ze wzrostu jej branży. Istotnymi parametrami dobrej inwestycji były także silne fundamenty, wysoki poziom obsługi klienta, dobry marketing i oczywiście atrakcyjna cena rynkowa.
Fundusz Acorn, w którym pracował jako zarządzający portfelem inwestycyjnym, do jego emerytury w 2003 roku zarabiał średnio rocznie 16,30%. S&P 500 uwzględniając dywidendy w tym czasie wykazywał średnią roczną stopę zwrotu 12,10%.
Benjamin Graham – średnia roczna stopa zwrotu: około 20%; (do 1956 r.)
„Głównym problemem inwestora – a nawet jego największym wrogiem – jest prawdopodobnie on sam”
Graham jest uważany za ojca inwestowania w wartość. Uważał, że należy odróżnić spekulowanie od inwestowania. Według niego inwestowanie to kupowanie za cenę zbliżoną lub mniejszą od faktycznej wartości spółki, która ma solidne fundamenty, niskie zadłużenie i perspektywy wzrostu. Był nauczycielem Warrena Buffetta.
Nie jest znana dokładna średnia roczna stopa zwrotu na zarządzanym przez Grahama kapitale. Szacowana jest ona na około 20% rocznie przez kilkadziesiąt lat.
Warren Buffett – średnia roczna stopa zwrotu: około 22%; 50 lat inwestowania (od 1965 r.)
„Nigdy nie próbuję zarabiać na giełdzie. Kupuję z założeniem, że następnego dnia mogą zamknąć giełdę i nie otworzą jej przez pięć lat.”
Warren Buffet to najbardziej znany inwestor naszych czasów. Był uczniem Benjamina Grahama i przejął od niego styl inwestowania oparty na analizie fundamentalnej, po czym go usprawnił, albo - jak niektórzy uważają - dostosował do nowych warunków rynkowych. Skupia się na wyszukiwaniu spółek mających łatwy do zrozumienia model biznesowy z przewidywalnymi stopami zwrotu. Dokładnie prześwietla finanse i poznaje menedżerów. Jeśli inwestycja jest zbyt skomplikowana, lub jest za dużo znaków zapytania, odkłada ją do pudełka zwanego „za trudne” - trafia tam ponad 90% analizowanych spółek. Jego ulubionym horyzontem inwestycyjnym jest wieczność.
Berkshire Hathaway Warrena Buffetta nie jest typowym funduszem, a raczej wehikułem inwestycyjnym, w który można zainwestować pośrednio kupując jego akcje na giełdzie. Uzyskuje on średnią roczną stopę zwrotu od 1965 roku w wysokości około 22%. W ten sposób dubluje indeks S&P 500 z roczną stopą zwrotu uwzględniającą dywidendy 11,41%.
Michael Steinhardt – średnia roczna stopa zwrotu: 24,5%; 28 lat inwestowania (od 1967 r. do 1995 r.)
„Nie rozdrabniaj się na małe inwestycje. Jeśli masz zamiar zaryzykować swoje pieniądze upewnij się, że nagroda jest wystarczająco wysoka by usprawiedliwić wysiłek włożony w podjęcie decyzji inwestycyjnej.”
Michael Steinhardt prowadził fundusz hedgingowy Steinhardt Partners wraz z zespołem analityków i traderów. Specjalizował się w rozpoznawaniu tendencji i trendów makroekonomicznych i dostosowywał z sukcesem do nich swoje inwestycje. Generalnie jego podejście do inwestowania było długoterminowe, ale przez większość czasu skupiał się na krótkoterminowym tradingu. Powtarzał by ufać swojej intuicji – „Jest to taki superkomputer w twojej głowie, który pomaga podejmować właściwe decyzje we właściwym czasie.”
Jego fundusz osiągnął średnią roczną stopę zwrotu w wysokości 24,5% rocznie. Jak znaczący był to wynik, dobrze prezentuje wypowiedź samego Steinhardt-a: „Jeden dolar zainwestowany we mnie w 1967 roku był wart 481 dolarów w dniu, w którym zamknąłem firmę w 1995 roku, versus 19 dolarów zysku z funduszu indeksu Standard & Poor's”
Peter Lynch – średnia roczna stopa zwrotu: 29%; 13 lat inwestowania (od 1977 r. do 1990 r.)
„Inwestowanie jest zabawne, ekscytujące i niebezpieczne - o ile nie prowadzisz żadnych przygotowań.”
Peter Lynch głównie jest znany z zasady inwestycyjnej „kupuj to co znasz”. Jednakże należy zwrócić uwagę, że nie chodziło mu tylko o znajomość samego produktu spółki. Każdorazowo sprawdzał firmę pod kątem jej finansów oraz konsultował się z analitykami i ekspertami branży, w której działa spółka. Nie spieszył się, uważał że zawsze zdąży się zidentyfikować dobry biznes. Twierdził, że najważniejszą cechą firmy są dobrzy menedżerowie. Inwestował głównie długoterminowo i nie zwracał uwagi na krótkoterminowe zawirowania na rynkach.
Fundusz Fidelity Magellan, którym zarządzał od 1977 r. aż do emerytury w 1990 r. przez 13 lat osiągnął imponującą średnią roczną stopę zwrotu w wysokości 29%.
George Soros – średnia roczna stopa zwrotu: 30%; 30 lat inwestowania (od 1970 r. do 2000 r.)
„Nie jest istotne czy będziesz miał rację, czy się pomylisz. Istotne jest ile pieniędzy zarobisz jeśli będziesz miał rację, a ile stracisz jeśli się pomylisz”
Soros był przede wszystkim krótkoterminowym spekulantem. Miał doskonałe wyczucie rynku. Wierzył, że rynki finansowe są odwzorowaniem w większym stopniu emocji niż logicznego myślenia inwestorów zarówno profesjonalnych, jak i amatorów. Rynki postrzegał jako „chaotyczne”. Rozumiał i umiał wykorzystać instynkt stadny jego uczestników. Na pytanie skąd wiedział kiedy kupić lub sprzedać odpowiadał, że głównie bazował na swoim instynkcie i doświadczeniu co – jak sam przyznaje – czyni jego strategię trudną do naśladowania. Zasłynął spekulacją na funcie brytyjskim w 1992 roku. Zarobił prawie 2 miliardy dolarów inwestując 10 miliardów.
George Soros jest głównie znany z prowadzenia Quantum Fund, który generował imponującą średnią roczną stopę zwrotu rzędu 30% między 1970 a 2000 rokiem. Daje to mu tytuł jednego z najlepszych i najbogatszych inwestorów na świecie.
